กษัตริย์ร10. กับบัลลังก์แห่งราคะ: เมื่อภาษีกลายเป็นงบเลี้ยงบำเรอ
ณ อาณาจักรที่ครั้งหนึ่งเคยเกือบรุ่งเรือง ประชาชนต่างขยันขันแข็งสร้างชีวิตด้วยหยาดเหงื่อแรงงานและเสียภาษีตามหน้าที่ของพลเมืองที่ดี ทว่า ณ ใจกลางของวังทอง มิใช่สำนักบริหารบ้านเมืองอันขยันขันแข็ง แต่กลับเป็นเวทีแห่งการปลดเปลื้องราคะ ที่มีงบประมาณรองรับอย่างเต็มที่
บัลลังก์หรือฮาเร็ม? ภายในพระราชฐานอันโอ่อ่า หาได้เต็มไปด้วยที่ปรึกษารัฐบาล หรือกุนซือที่ร่วมกันขับเคลื่อนประเทศไม่ แต่กลับเต็มไปด้วยสตรีวัยดึก จากตจว. ที่ได้รับการคัดสรรอย่างพิถีพิถันดั่งสินค้าหรูหราจากตลาดล่าง พวกเธอถูกจัดสรรให้พำนักในคฤหาสน์สไตล์ยุโรป บ้านพักริมทะเล หรือคอนโดระดับหรู พร้อมเครื่องอำนวยความสะดวกจากเงินภาษีของประชาชนว่ากันว่า การบริหารแผ่นดินอาจเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่การคัดเลือกนางสนมกลับเป็นงานที่ได้รับความเอาใจใส่เป็นพิเศษ มีข่าวลือว่ามีตำแหน่งพิเศษสำหรับเหล่านางใน และผู้ที่ให้บริการอย่างถูกพระทัยจะได้รับการปูนบำเหน็จสูงส่ง ไม่ว่าจะเป็นบ้านหลังงาม รถยนต์สุดหรู หรือแม้แต่ตำแหน่งในราชการที่ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำงานอะไร
ราชกิจหรือราตรีพิศวาส? ขณะที่ประชาชนต้องกระเบียดกระเสียรเพื่อหาเลี้ยงชีพ ข้อมูลการใช้งบประมาณแผ่นดินกลับบ่งชี้ถึงตัวเลขที่เพิ่มขึ้นผิดปกติในหมวด “ค่าใช้จ่ายส่วนพระองค์” คำถามจึงเกิดขึ้นว่า เงินเหล่านี้ถูกนำไปใช้เพื่อความเจริญของชาติ หรือเป็นงบประมาณสนับสนุนกิจกรรมยามวิกาลกันแน่? พระราชภารกิจที่สำคัญอาจมิใช่การบริหารประเทศ แต่กลับเป็นการบริหารบรรดานางในให้พึงพอใจ การเดินทางไปต่างประเทศจึงมิใช่เพื่อเจรจาทางการทูต หากแต่เป็นทริปพักผ่อนที่มี “คณะติดตามพิเศษ” ร่วมขบวนไปด้วยเสมอ แน่นอนว่าทุกอย่างได้รับการสนับสนุนจากเงินภาษีของพสกนิกร
ขูดรีดภาษีเพื่ออุดหนุนความใคร่ในขณะที่โรงเรียนหลายแห่งไม่มีงบประมาณซ่อมแซม โต๊ะเรียนชำรุด โรงพยาบาลขาดแคลนยา และประชาชนต้องดิ้นรนแบกรับภาระค่าครองชีพสูงลิ่ว อาณาจักรกลับมีเงินเพียงพอสำหรับการจัดหาเครื่องบำเรอใหม่ ๆ อย่างไม่รู้จบชาวบ้านที่ต้องเสียภาษีต่างพากันสงสัยว่า หากพวกเขาลำบากเพราะเศรษฐกิจตกต่ำ กษัตริย์องค์นี้ลำบากอะไรบ้างหรือไม่? หรือแท้จริงแล้ว “ภาระของแผ่นดิน” ไม่ใช่ปัญหาเศรษฐกิจ แต่เป็น “ความหิวกระหายแห่งราคะ” ของผู้ครองอำนาจกันแน่?